فلسفه دنیا در قرآن
بسیاری میپندارند که « دنیا » در فرهنگ اسلامی به معنای جهان هستی و واقعیتهای مادی و طبیعی بیرون از نفس ماست و بدینگونه پشت کردن به دنیا بمعنای غارنشینی و نفرت از عالمیان و گریز از واقعیت است.
این نگرش کمابیش در ذهن اکثر مردمان وجود دارد که نگاهی کاملاً وارونه و غیر دینی است در حالیکه بخش عمده سوره های قرآن نامهای طبیعی و مادی دارند و حدود نود درصد آیات قرآنی سخن از طبیعت و وقایع تاریخی و مادی است و تفکر درباره این امور از واجبات برای رشد و هدایت است زیرا خدا را فقط در مخلوقاتش باید شناخت و نه تصورات متافیزیکی و فلسفی .
خدای قرآن خدای جهان و طبیعت است و نه خدای فلسفه و ماورای طبیعت در قاموس قرآن ماورای طبیعت نیز در درک طبیعت حاصل می آید .
و اما آنچه که در قاموس قرآن موسوم به دنیاست که باید از آن پرهیز نمود و علت گمراهی بشر میباشد آرزوهای بشر دربارۀ جهان و جهانیان است آرزوی تصرف و تسلط و تملک بر جهان .
بنابراین حیات دنیوی ، حیات این جهان در عالم خاک نیست بلکه آن حیاتی است که بر مبنای آرزو پرستی و بولهوسی قرار دارد و در نقطه مقابل آن حیات اخروی است که آن هم فقط حیات بعد از مرگ نیست بلکه حیاط معنوی و عرفانی و روحی می باشد که مبنای تصرفی ندارد و متگی به مالکیتهای مادی و عاطفی نیست بلکه متگی به ایمان و توگل به خدا و معارف اخروی و جاودانه اند .
علی (ع) می فرماید که دنیا همان آرزوهای شماست و آرزوهایتان دامهای شیطان هستند. حیات دنیا که قرآن آنرا بازیچه مینامد آن زندگانی مبتنی بر سلطه و ریاست و مالکیت هاست و حیات آخرت هم متگی بر ایمان و محبت و معرفت .
دانلود فایل صوتی مقاله فلسفه دنیا در قرآن