١٣۶٧- از امام باقر (ع) رساله ای مختصر بنام “ ّاُمّ الکتاب” باقیست که الفبای علم تأویل است و از نظر بنده گرانقدرترین اثر مکتوب در حکمت و علوم قرآنی و مذھب امامیه است که در نزد مسلمین و شیعیان مھجور مانده است. اینجانب سالھا پیش از این، نسخه ناقصی از آن را اتفاقاً یافتم و بسرعت از دست دادمش و مطالعه بنده از آن کتاب عظیم در حد تورق بود ولی نوری که از آن یافتم مرا ھدایت نمود و آن نور شکافتن تأویلی الفاظ و کلمات و معانی بود که مرا به قلب علم دیالکتیک راه نمود و سُرور غیرقابل وصف امام در رؤیای نیمه روز امروز در تصدیق این کتاب تلقی می شود و عین سُرور قلبی خود این بنده درباره نگارش این کتاب است. و به یقین اعلان می کنم که ھر کس که نور این کتاب را دریابد ھرگز گمراه نخواھد شد و به افراط و تفریط و ستم نخواھد گرائید بشرط آنکه نورش را دریابد نه اینکه فرمول یا جمله ای را جھت سوداگریش برگزیند.
