کاتاچوو (صوتی)

بدانید که زندگانی دنیا بازی و بازیچه ای بیش نیست »
قرآن . علی (ع) . « هر جنگی از یک بازی شروع شده است » علی (ع)

مقدمه

می خواهم  حسابم را با همۀ من های خودم تصفیه کنم :

با بودا ، تائو ، سقراط ، فلوطین ، ابراهیم ، موسی ، عیسی ، محمد ، علی ، مولانا ، انیشتن ، عین القضاة ، حلّاج ، مزدک ، مارکس ، نیچه ، یونگ ، هایدگر ،  بوبر و صادق هدایت و آل احمد و شریعتی  . و نیز با رمبو و پو و چخوف و کافکا و سارتر و داستایوفسکی  و گوگول . و سپس  نوبت خود خداست .  و دست آخر نوبت خود خودم .

آنچه که انسان را معتاد می کند و بخودش می بندد و تسخیر می نماید :

غذا ، دوا ، بازی، سکس ، تفریح ،  اندیشه ، هنر ، کار ، حرف ، خوابیدن ، راه رفتن ، نفس کشیدن  و ……….. و بودن –  چیزهائی که به انسان تسکین و آرامش و لذّت و رضایت می بخشد . هر چند که اندکی پس از آن بی قراری و شکوه و رنجی شدیدتر عارض می شود پس  سمت اعتیاد ،  سمت به قرار و آرامش و لذّت و رضایت مطلق است.

و گوئی آدمی در ذاتش ، حقّ رسیدن به  چنین وضعی را ندارد ، الّبته بواسطه غیر خودش . و اعتیاد، جزای این ناحقّی است ، جزای غیر پرستی ،  جزای گدائی ، . ذات آدمی  مطلقاً بی نیاز است و این بی نیازی از نیاز انتقام می گیرد و آنکه  او را به گدائی می برد به عذاب میرساند – آدمی برای این هست که نباشد . ولی خود انسان نیز از این نیازش شاکی و بیزارست و می خواهد بی نیاز باشد . ذاتش هم که چنین است .

پس در این وسط تقصیر کیست ؟

 آیا جز ظاهر جسمانی انسان و ذات او ، موجود دیگری در عرصۀ وجودش ، موجود است ؟

بین ظاهر و باطنش ؟ بین صورت و ذاتش؟ آری . بدون تردید موجود سومی حائل است بین انسان و ذاتش. این موجود سوم در تنها جائی که خودش را بی پرده معرفی کرده است ، قرآن است که او نام خود را ( الله )  نامیده است .

آیا شما کسی به نام « الله » را می شناسید ؟ بجز در قرآن !  بجز در کلام ! بجز در لفظ عربی !

ممکن است بگوئید که الله همان خداست که در هر زبانی به لفظی نامیده می شود ولی این تعبیری روشنفکرانه و جعلی و خود –  خرکن است .

الله ، الله است ، اهورا مزدا، اهورا مزداست ، خدا ، خداست و یهوه هم یهوه است و غیره .

تنها وجه اشتراک این نامها آن است که کسی صاحب این نامها را ندیده  و نمی شناسد الّا در ناتوانی خودش در فعل و اندیشه . هرچه که محال و نامفهوم است یکی از این نامها را بر خود می نهد : روح ، جادو ، متافیزیک ، ضمیر ناخودآگاه ، خدا ، شیطان ، فرشته ، جن  و  ……. اینها همه برای مصرف کنندگانش یک معنا را دارد در شرایط مکانی و زمانی و روانی متفاوت .

*

آدمی بایستی  نام خدا را و نیز هر یک از نامهای مترادف  و حول و حوش خدا را ( جن و جادو و شیطان  و….. ) از حتّی عالیترین تصوِّرات و ادارک خود بردارد .

اگر این چیزهای غیبی واقعاً  وجود دارد وجودش باعدم مترادف است لذا چرا بایستی نامی داشته باشد وقتی که معنای محسوس و معیّنی ندارد و فقط در بی معنائی مطلق است که این نامها پیدایشان می شود . زیرا این نامگذاری پرستش  پدید می آورد:

جذبه ، وحشت ، و قدرت . قدرتی که بر عبث استوار است . پرستشی که همان پرستش بی معنائی  و عبث است ،پرستش نفهمی خویشتن .

و قدرتی که جز فلاکت و هلاکت به بار نمی آورد . هلاکتی عبث و فلاکتی پوچ.

خداپرستی در میان بشری که شاهدش هستیم اگر به جنون و بدبختی و جنایت می انجامد باید هم چنین شود . بجای بر زبان آوردن نام خدا و هر نام غیبی دیگر بهتر است سکوت کنیم تا طاق آن بی معنائی بشکافد و معنائی برتر پدید آید .

در بکار بردن این نامها ،  چیزی جز بن بست فهم خود را نام نمی نهیم و قصدی جز پرستش این بن بست را نداریم ، پرستش جهل .  و این پرستش بدان معناست که :

 « نه تنها من نمی فهمم  و میلی به فهم بیشتر هم ندارم بلکه هیچکس هم حقّ فهم برتری را ندارد و گرنه پدرش را در می آورم » . .

اگر خدا  چیزی است که در غایت بی انتهای همه معانی حضور دارد ، پس این نوع خداپرستی کلامی ، در واقع پرستش ضد پرستش است ، پرستش بی خدائی ، پرستشِ ِ عدم خدا .  پس بایستی هم با معرفت و خداشناسی واقعی در تضاد و عداوت باشد .

*

آنچه که بین من و خودم حائل است تنبلی من در پیمودن راهی است که به خودم میرسد :

راه معرفت . که صراط المستقیم است و خدا هم بر این راه قرار دارد .  و طی طریق کردن  این راه ، همراهی با خداست برای رسیدن به خود . خودی که هم من است و هم خدا : خدای من ! منِ ِ خدا ، خود ِ خدا . خدائی که خودش است نه یادش ، یادِ نبودنش، نبودِ یادش ….