طبق روایات اسلامی در آخرالزمان که اکثر علائمش را در سراسر جهان و خاصه جهان اسلام شاهدیم، هیچ رزق حلال و پاک و سالمی یافت نمی شود. ارزاق عامه بشری از آب و خاک و هوا و غذا جملگی مسموم و زهرآگین و مرگبار شده است و این از محسوسترین علائم آخرالزمان برای همه مردم جهان اعم از مؤمن و منکر است. طبق همین روایات آخرالزمانی، در این عصر حفظ ایمان به مانند حمل آتش برکف دست است. و از آنجا که دیگر اعتقادات موروثی و عاریه ای هیچ خاصیتی ندارد لذا ایمانهای تاریخی و تقلیدی هم بی خاصیت شده و از حیطه بازار بیرون میرود زیرا حتی تظاهر به ایمان هم بی خاصیت و بلکه مضر گشته است. چنین است که بقول امام باقر(ع)، مؤمنان آخرالزمان به مانند روشنائیهای روی زمین در شبی تاریک هستند. به همین دلیل است که حمل ایمان به مانند حمل آتش بر کف دستان است چرا که این روشنائیها در معرض طوفانهای مرگبار قرار دارند: طوفان تبلیغات و دروغ پراکنی های حاکم بر همه رسانه ها که از مافیاهای ظلمات طاغوت در سراسر جهان جاریست و اذهان عامه بشری را لحظه ای رها نمی کند: دروغهای علمی و فنی و سیاسی و اقتصادی، بهداشتی و درمانی و امنیتی و هنری و حقوق بشری و غیره بهمراه معجونی از خرافات مذهبی – تکفیری – نژادی! اینست که در روایات آخرالزمانی ما آمده که در این عصر و در حیطه غیبت امام عصر تنها کسانی قادر به حفظ ایمان خود هستند که آنرا به بازار نبرند و بلکه پنهان دارند یعنی تقیه کنند! در چنین عصریست که تنها رزقی که آدمی را سیر و قانع می کند یاد خداست و تنها داروئی که امراض را شفا می بخشد نیز یاد خداست. البته منظور از یاد خدا (ذکر)، یاد قلبی خداست و نه اوراد و دعاهای حفظی و بی روح که لقلقه زبان است. و این مستلزم ایمانی حقیقی و قلبی و عارفانه و زنده و بدیع است نه آنچه که به ارث برده و یا از دیگران به تقلید و عاریه گرفته ایم آنهم به زبان بیگانه! در آخرالزمان هیچ غذا و داروئی جز ایمان نیست. خوشا بحال مؤمنین که در مسیری کاملاً خلاف تمدن حاکم بر جهان فکر و احساس و زندگی می کنند منتهی در تقوا و تقیه! یعنی متقین! “براستی که متقین در بهشت نعمات خدا بسر می برند.” قرآن کریم- الا اینکه کسی دارای رسالتی باشد که جانش را سپر بلای ایمانش می سازد. بی ایمانی بسرعت منجر به گمشدگی می شود. و امروزه شاهراه گمشدگی بشر مدرن، ارتباطات تکنولوژیکی است که دارای ذات ضد ارتباطی می باشد و کوتاهترین راه گم شدن همانا گم شدن در تلفن همراه است که همه همراهان حقیقی زندگی را از قلمرو حیات انسانی حذف و نابود می سازد و فرد را تبدیل به یک تن لش می سازد که فقط محل رفت و آمد اجنه و شیاطین و خناسان اینترنتی است. چنین کسی را حتی نمی توان کافر خواند او دیگر یک دیوانه است که کل جانش تسخیر شده است و هیچ اراده ای از خود ندارد. غذای قلب و روح آدمی، تعلقات معنوی و عاطفی و تعهدات اخلاقی است که امروزه دشمنی مهلکتر از ارتباطات اینترنتی ندارد که در رأس این هلاکت عظیم، تلفن همراه قرار دارد که دل را می کشد و روح را از جان آدمی طرد می کند و صاحبش را بی صاحب می سازد و در میان عزیزانش مبدل به یک زندانی انفرادی تن خویش می شود که هیچ همراهی بهمراه ندارد جز خناسان فضای مجازی! در آخرالزمان کسی که خدا را در خود ندارد هیچکسی ندارد و تن و جان و دل و روحش در قحطی جان می کند که نه هیچ غذائی او را سیر می کند و نه هیچ دوائی او را شفا می دهد و نه هیچ رابطه ای او را ارضاء می سازد. این کلام معصوم امروزه کاملاً محقق شده است که: “در آخرالزمان، آدمی فقط با یاد خداست که سیر می شود!” این سیری شکم و زیر شکم و دل و اندیشه است. علی اکبر خانجانی ۱۴۰۱/۰۲/۰۵
