۱۴۹- بدان كه خداوند را نمی توان فردا و يا در گذشته به ياد آورد زيرا اولاً خداوند در ورای زمان و مكان است و ثانياً اينكه انسان ذاكر هم در لحظه دريافت ذكرش از زمان و مكان خارج است زيرا بر جايگاه الهی مستقر است و خداوند بر جايش نشسته است. برای همين است كه بنده پس از واقعه نزول روح و ذكر چون به گذشته زندگيم تا دوره كودكی رجوع كردم در جای جای آن، خداوند را يافتم و چون به آينده ام نظر می كنم جز او را نمی يابم. يعنی گذشته و حال و آينده ام تبديل به لحظه ای واحد و فوق زمانی شده و يك اكنونيت جاويد گشته است. به زبان ديگر اين ذكر مرا از اسارت زمان خارج نموده است.
۱۵۰-هر كه خداوند را يا از طريق نزول روح ذكر از آسمان و يا از زمين امام فقط يك بار در خويشتن بيابد و به ياد آورد كل زندگی گذشته و آينده اش الهی و ذاكرانه می شود و اين مصداق كامل تبديل سيئات به حسنات است آنگونه كه در قرآن كريم آمده است و همان واقعه آيات نخست سوره فتح است كه خداوند همه گناهان گذشته و آينده فرد را می بخشد و از نصرت با عزت خود برخوردار می فرمايد و خداوند جز در مورد سوء ظن به رب (خدا يا امام و پير) عذاب نمی كند زيرا سوء ظن به رب عين بدگمانی به خود روح و ذكر موجود در دل خويش است.
