۷۲- سوگند به خدانی که مرا از عدم تا به اینجا آورده است خود من نیز پس از حدود پنجاه سال سیر و سلوک روحی به تازگی احساس می کنم که با خداوند و کتاب و دین و پیامبران و امامانش و نیز با جهان هستی در حال آشنا شدنم و از تاریکی خارج می شوم. چرا که رب و امام من خود او بود. پس خوشا بحال آنکه امامی زنده و حاضر و مجسم دارد که به زبان بشری با او سخن می کند و امر الهی را به او ابلاغ می نماید. که اینست کمال نعمت خدا! و صراط المستقیم او یعنی امامت!
