زنان بچّه باز
بچه بازی در مردان یک عارضه است ولی در زنان یک غریزه است که اگر به قوه عقل و ایمان بر آن
فائق نیایند تمام دنیای خود را که شوھر و بچه ھا ھستند از دست می دھند زیرا ھر دو را از خود
منزجرمی سازند و آنگاه به انتقام از ھر دو پرداخته و در این انتقام دین خود را ھم تباه می کنند .
بچه بازی مادران صد البته چنان سیمایی مقدس به خود میگیرد که بر حسب ظاھر جای ھیچ عیبی
نیست وبلکه مستحق تمجید می نماید .
ولی خود بھتر میدانند که در این بازی مشغول چن فتنه و مکر و سودایی ھستند .
برای مادران کفری عمیقتر از این بازی ھولناک وجود ندارد که بھشت زیر پایشان را مبدل به دوزخ ساخته
و آنھا را می سوزاند و شوھر و بچه ھا را فراری میدھد .
زن پس از ناکامی در شوھر خواری به بچه خواری می پردازد که تا ابد در گلویش گیرکرده و به خفقانش می اندازد .
این بچه خواری در حین بازی در زن سیمایی عاشقانه و ایثار گرانه دارد ولی فقط خدا میداندکه در این
سودای شیطانی چه شقاوت و جنونی حاکم است که بچه ھا را نھایتاً در سن بلوغ به غایت نفرت و گریز
از آنھا می رساند و از آنجاست که تا به آخر عمر مشغول آق و داغ کردن فرزندان خواھند شد
و به افسرده گی ابدی خواھند پیوست که عذاب آن شقاوت ملوس است .
و آنگاه به یاد شوھر می افتند و به او روی می کنند که دیگر نیست و آنگاه داغ یک حسرت ابدی بر
دل انجمادی که شاید تا قیامت ذوب گردد .
⬅️برگرفته از کتاب دائرةالمعارف عرفانی _ جلد اول _ فصل اول _ فلسفه آدم و حوا
«اثر استاد علی اکبر خانجانی»