۱۰۸۲- در حقیقت انسان به ميزانی که قدرت برقراری رابطه روحانی با عالم و آدمیان را از دست مي دهد يعنی قلبش سنگ مي شود و اندیشه اش دچار سکون و ثقل می گردد و دچار عطش آزاديخواهی رفتاری و عملی می شود يعن رابطه جسمانی با عالم و آدم. و این نوع رابطه چيزی جز بازی کردن و لاس زدن نیست که انتهائی ندارد و نیز تنوع گرائی بي انتها در روابط.
۱۰۸۳- انسان بميزانی که قدرت پرواز روح را در جهان و جهانیان از دست می دهد و از وجودش جز تن باقی نمی ماند روابطش با عالم و آدمیان نیز فقط جسمانی است و در اين روابط نیز جز قحطی فزاینده نصییش نمی شود زیرا در اين نوع ارتباطات فاقد دل و اندیشه هیچ چيزی بدست نمی آید جز آتش نفوس دیگران و اين يعنی جهنم که عرصه حرص و قحطی و عطش فزاینده است که در آن نه غرایز ارضاء می شوند و نه عواطف نه حواس نه دل و نه روان زیرا روح در غل و زنجیر است و آزادی پرواز ندارد تا در آفاق و انفس سیر کند و از جان جهان برخوردار گردد.
۱۰۸۴- اگر انسان کامل را انسانی معرفی کرده اند که با جهان و جهانیان به وحدت رسیده است این وحدت بواسطه روح است که از درب دل و ذهن پرواز مي کند و بر آدم و عالمیان وارد می شود و آنها را درک و دریافت می نماید و با آنها به دوستی می رسد و اینست انسان آزاد و اینست معنای وجودی ابرار که مقیم در جنات نعیم هستند.
