خرابات مغان – مقاله 19 خودشناسی آخرالزمانی
« خرابات » یکی از اصطلاحات عرفا و شعرای صوفی منش است که با لفظ « مغان » در اشعار حافظ به اوج تجلی معنا رسیده است .
حکيم و صوفی مذهب زرتشت را « مغ » می گفتند مترادف با « پیر » یا امام در عرفان اسلامی و مترادف با سوفیست در حکم یونان باستان و « برهمن » در مذهب هندو و تائو در چین . مغ انسانی است که در آخرالزمان تاریخ و قیامت هستی بسر می برد و به زعم قرآن یک انسان اهل آخرت است یعنی دنیای خود را ویران نموده ولی هنوز در این دنیا باقی است و مجبور است تا در این خرابات زندگی کند همچون جغدی بر ویرانه ای .
همانطور که همه اشعار حافظ بيانگر ناله های جغد در ویرانه دنیاست. و اما بقول حافظ نور خدا هم در این خرابات آشکار می شود و اینست که مغان را جادوگر هم نامیده اند زیرا اعمال خارق العاده و کرامات حیرت آوری داشته اند و محل تجلی نور خدا بوده اند .
خرابات اساسأ یک واقعه معنوی و باطنی ویژه خود مغ یا صوفی است که در قلمرو خودشناسی هیچ خودی از خود بر جای نگذاشته و خود را بر سر خود شکسته است و اینک در خرابات وجود تک و تنها بر جای مانده است.
و اما امروزه در عصر آخرالزمان این یک واقعیت عمومی و جهانی است هم به لحاظ معنا و هم ماده . زیرا دوران جنگها و ویرانگریها و پوچی ها و خود – براندازی است به جبر و جهل و جنون .
عارفان پیشگامان تاریخ بوده و زودتر از مابقی بشریت به این خرابات رسیدند و آنرا پیشگوئی کردند و اینک کل بشریت بر آستانه این خرابات است که بواسطة معرفت می تواند نور خدا را ببیند .
نشریه ما هم به لحاظی شرح خرابات است . امروز همه اهل خراباتیم و دنيا خرابات است : خراب آباد !