۱۳۸- آنچه كه معجزه ناميده می شود نيز منشأ و مولد ذكر است. منتهی برای كافرترين مردمان. برای همين بيشترين معجزات الهی هم برای قوم بنی اسرائيل از جانب پيامبرانشان نازل شده است. چون از شقی ترين اقوام بشری بوده اند ولی می دانيم كه معجزه دين محمّد كه برترين معجزات نيز هست جز قرآن نمی باشد. زيرا هر موضوعی از اين كتاب حامل ذكری ويژه است. به همين دليل است كه همه مسائل و موضوعاتی كه در قرآن آمده به يك ترجيع بند واحدی می انجامد و آن اينكه: باشد كه به ياد آوريد يعنی اهل ذكر شويد. برای همين است كه در جای جای قرآن دعوت به تفكر و تعقل است كه بستر نزول ذكر می باشد. كه رحمانی ترين و نزديكترين مجاری ذكر همان تفكر در خويشتن است: «و آن در خود شماست پس چرا نمی بينيد» و اين بدان معناست كه دين محمّد و هدايت و رحمت محمّدی به عنوان آخرين و كاملترين دين و هدايت چيزی جز فكر و ذكر نيست. و اين يعنی عرفان. پس عرفان بدان گونه كه نشان داديم نه تنها انحرافی از اسلام نيست و نه تنها شعبه و فرقه ای از اسلام نيست بلكه جز اين اسلامی نيست.
۱۳۹- اگر يك نفر غير مسلمان به عنوان يك پژوهش علمی و ادبی قرآن را از اول تا به آخر مطالعه كند تا بداند كه اين كتاب در يك كلمه دعوت به چه امری می كند بی ترديد جز به ذكر نمی رسد. زيرا حتی به لحاظ لغوی نيز اين لفظ بيش از سيصد بار در قرآن آمده است كه متأسفانه در اكثر ترجمه ها لفظ ذكر ترجمه به عبرت و پند و اندرز شده است كه هيچ ربطی به حقيقت اين معنا ندارد زيرا كلمه عبرت و موعظه و نصيحت در قرآن به كرّات به كار رفته است.
